بیماری پارکینسون؛ فراتر از لرزش دستها
پارکینسون دومین بیماری شایع تحلیلبرندهی سلولهای عصبی (Neurodegenerative) در دنیاست.
در این بیماری، سلولهای عصبی تولیدکنندهی دوپامین در بخشی از ساقه مغز به نام Substantia Nigra بهتدریج از بین میروند.
کاهش دوپامین یعنی کاهش توان مغز برای کنترل دقیق حرکات بدن.
🔹 علائم اصلی:
• لرزش در حالت استراحت (Rest Tremor)
• کندی حرکات (Bradykinesia)
• سفتی عضلات (Rigidity)
• ناپایداری وضعیتی (Postural Instability)
اما پارکینسون فقط «بیماری لرزش» نیست.
علائم غیرحرکتی مثل افسردگی، اضطراب، کاهش بویایی، اختلال خواب REM، یبوست و افت فشار وضعیتی معمولاً سالها پیش از علائم حرکتی ظاهر میشوند.
🧬 درمانهای امروز و آینده:
درمان کلاسیک همچنان بر پایهی Levodopa و داروهای مقلد دوپامین است، اما تحقیقات تازه در سالهای اخیر روی محورهای زیر متمرکزند:
• مهار تجمع غیرطبیعی پروتئین آلفا-سینوکلئین با آنتیبادیهای اختصاصی
• استفاده از تحریک عمقی مغز (DBS) برای بیماران مقاوم به دارو
• توسعهی آزمایشهای خونی تشخیص زودهنگام جهت شناسایی تغییرات قبل از بروز علائم
• بررسی سلولدرمانی و ژندرمانی برای جایگزینی نورونهای دوپامینساز از بینرفته
✨ نکتهی کلیدی:
پارکینسون هنوز درمان قطعی ندارد، اما تشخیص زودهنگام، درمان منظم دارویی و فعالیت فیزیکی هدفمند میتوانند سیر بیماری را کند کنند و کیفیت زندگی بیمار را بهطور قابلتوجهی بالا ببرند.
📍 پارکینسون فقط یک بیماری حرکتی نیست؛ یک اختلال پیچیدهی مغزی است که نیاز به درک، همراهی و مدیریت چندبعدی دارد.